Stilte Graag! [Kindle-editie] beoordelingen het boek quotes

Wie kan ons beter vertellen over zijn werkwijze en over dit boek dan Erik le Romancier zelf? Geïnspireerd door waargebeurde verhalen. “Het vertellen” van levensverhalen is een intens dankbare en inspirerende bezigheid. Je voert gesprekken met uiteenlopende mensen, je luistert, vraagt door, verplaatst je in situaties, put uit je eigen fantasie en ervaring, leest je in, laat je inspireren en zoekt altijd naar de juiste woorden en toon om de soms heel indringende, maar steeds heel bijzondere verhalen, zo aansprekend en respectvol mogelijk te vertellen. Soms hilarisch, soms aangrijpend, soms fantastisch, soms fel realistisch, maar altijd ontroerend en onderhoudend, dat zijn de verhalen van Erik le Romancier. Le Romancier is een ware meester in het prikkelen van zijn publiek met korte, krachtige en vrijmoedige vertellingen over gewone mensen in ongewone situaties. Met vlot geschreven en uiterst invoelbare verhalen als: ”'Stilte Graag!” “Mama ben jij een hoer?” en “Vergulde pil” daagt Erik le Romancier zijn lezers op humoristische, indringende en soms zelfs schaamteloze wijze uit tot nadenken over henzelf en hun leven. En tot het tellen van hun eigen zegeningen... “Stilte Graag!” is smeuïg, sappig en sexy van de eerste tot de laatste bladzijde. Erik le Romancier is schrijver van literaire non-fictie, verhalen die lezen als een roman. Zijn werk wordt geprezen om de diepliggende menselijke thematiek en zijn toegankelijke heldere stijl. ‘Het leven is vreemder en gekker dan je zelf kunt verzinnen. Deze verhalen zijn daarvan het bewijs. Ze verdienen het daarom als boek te worden uitgegeven'. Inkijk: Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik sla mijn kinderen. Niet zomaar af en toe een corrigerende tik, een draai om de oren of een pak voor de broek, nee, ik deel echt klappen uit. Meestal met de vlakke hand, soms met mijn vuist en heel af en toe ook met een daarvoor uitgekozen hulpmiddel. En nu ik toch eerlijk ben: het is niet iets van de laatste tijd. Nee, ik sla mijn kinderen al jaren. Met mijn volle verstand en uit volle overtuiging. Want ik houd van mijn kinderen, wil alleen het beste voor hen en soms is dat nu eenmaal een stevig pak slaag. Mijn kinderen heten Remco en Roselique en het zijn schatten van kinderen. Echte engeltjes, ik kan niet anders zeggen. Braaf, oppassend, welgemanierd, beleefd, voorkomend. Heel anders dan de meeste kinderen van tegenwoordig. De eer daarvoor komt mij toe. Mijn en mijn stevige, consequente opvoed-methoden. Toen Remco twee jaar oud was, Roselique was nog niet geboren, ontdekte ik voor het eerste de kracht van een welgeplaatste klap. Hij was al de hele dag vervelend geweest. Druk, opstandig, jengelen, dreinen. Er viel geen land met hem te bezeilen en ik had het werkelijk helemaal gehad met zijn gedrag, was volkomen ten einde raad. Men noemt het in de boekjes en tijdschriften vergoelijkend ook wel de peuterpuberteit of nee-fase. Het advies is daar een beetje begrip voor en geduld mee te hebben. Nou, dat had en heb ik niet. En dat wilde en wil ik ook niet. Ik eis rust en gehoorzaamheid. Niets meer, maar zeker ook niets minder. Tot het uiterste getergd haalde ik met kracht uit naar het hoofd van Remco. Mijn hand raakte zijn oor dat vrijwel onmiddellijk rood kleurde. Ik schrok enorm ......